postmoderniści korzystają na ogół z tych samych, ogranych chwytów. Co z tego, że nie wiadomo, kiedy zaczyna się, a kiedy kończy przedstawienie? Wystarczy pójść kilka razy do teatru, by zobaczyć, że jest to zabieg do bólu ograny. Widzowie do takich gierek są wbrew pozorom przyzwyczajeni. Zamiłowanie postmodernistów do tego rodzaju środków wiąże się [..]

teatr wymyka się nauce. Pochylam się nad sprawą początku/zakończenia spektaklu… I nie widzę w nim sensu. I ma to… sens. Bo dostrzegam słabości tego rozwiązania. Ja sam nie zaprzeczam istnieniu kontaktu artystów z widownią. Jeśli jest tak, proszę wskazać, w jakim momencie. Pomińmy jednak pojęcia ,,spekulatywności” czy ,,semiotyki”, jakże zamazujące [..]

ale nie ma nic złego w grze formą. Pod warunkiem, że nie staje się to dominującym rodzajem teatru. A tak właśnie jest w dzisiejszych czasach. Głośno jest o przedstawieniach "igrających”, a nie ,,nazywających” konkretne sprawy. Niekoniecznie wynika to z różnic w poziomie artystycznym. Po prostu pewne nazwiska i konwencje mają siłę przebicia, bo [..]